Rozdział 6

Dedykuję ten rozdział ( który i tak jest do niczego, ale co mi tam XD ) :
- Cherry
- Paulinne
- Mlodej
- Anonima ( jej albo jego :P )
  dla nowego czytelnika
- krzyśka ... trupa ( podoba mi się twoja nazwa )
 oraz wszystkim innym którzy czytają i nie komentują.
  Cieszę się, że mam dla kogo pisać.

 A teraz coś dotyczącego rozdziału. Uczciwie informuję, że rozdział jest do niczego. Po prostu teraz jest nudno, ale postaram się poprawić jak już będziemy w Hogwarcie. Może wtedy pójdzie mi lepiej.

________________________________________________________________________


 W tym samym czasie w Norze trwała zacięta debata. Cały zakon został wezwany do omówienia sprawy Katriny Fox. Młodzież jak zawsze nie uczestniczyła w sprawach zakonu. Gwar rozmów i sprzeczek przerwał głos Molly.
- Wszyscy się uspokójcie  Po pierwsze musimy dowiedzieć się o niej czegoś więcej. I na pewno nie powinniśmy traktować jej jak wroga - tu spojrzała wymownie na Alastora Moody'ego, który obstawał przy porwaniu i przesłuchaniu dziewczyny przy użyciu tortur, którymi zwykle traktował śmierciożerców.
- Nie możemy ryzykować. Jeśli jest szpiegiem, możemy na tym ucierpieć. Ale jeśli rzeczywiście jest z nami to mamy dodatkowego sprzymierzeńca w szeregach Voldemorta - odezwał się Remus Lupin.
- Masz rację - poparła go Tonks - Powinniśmy z nią porozmawiać. To najlepszy sposób.
- A czy ktoś wie jak ją znaleźć ? - zapytał sceptycznie Snape.
 Jakby na zawołanie, na oknie usiadł niewielki puchacz patrząc na nich obojętnie. Artur Weasley odwiązał dwa listy.Sówka patrzyła jeszcze chwilę i zaczęła zbierać się do odlotu, kiedy w całej kuchni rozległ się krzyk Molly :
- To od Katriny !
 Wszyscy obecni wlepili w nią wzrok. Kobieta spojrzała na drugą kopertę trzymaną w dłoniach. " Młodżież z domu Weasleyów " Rudowłosa uśmiechnęła się pod nosem i podchodząc do schodów, krzyknęła :
- Fred ! List do was !
 Po chwili schody zadudniły i ukazał się jeden z bliźniaków. Złapał list i już go nie było. Molly pokręciła głową i wracając do kuchni otworzyła list. Treść była nieco chaotyczna, ale zrozumiała. W kuchni wszyscy czekali na informacje.
- Zaczekaj chwilę - zwróciła się do sówki wyjmując czystą kartkę papieru i kompletnie ignorujac obecnych zaczęła odpisywać
" Droga Katrino,
dziękuję za list. Oczywiście nie gniewam się bo to przecież nie twoja wina. Jednakże byłabym bardzo wdzięczna gdybyś zechciała zjawić się tutaj w najbliższym czasie. Chcielibyśmy z tobą porozmawiać. Czekamy na odpowiedź lub wizytę.
     Molly Weasley"
 Kobieta jeszcze raz przeczytała treść i nie widząc konieczności poprawy przywiązała do sówki, która natychmiast poderwała się do lotu i po chwili zniknęła w oddali. Zebrani patrzyli na kobietę wyczekująco.
- Co się stało, Molly ? - zapytał żonę Artur.
- Nic takiego. Zapytałam tylko czy zechce z nami porozmawiać to wszystko.
- A co napisała ? - zapytała z ciekawością Tonks.
- Och, przeprosiła, że tak zniknęła - wyjaśniła niedbale rudowłosa.
- Tak więc - zaczął Albus - puki nie dostaniemy odpowiedzi, powinniśmy odłożyć tę sprawę.
- Masz rację, Albusie - przyznała Molly - Kto mi pomoże ?
- W czym ? - Remus spojrzał na nią zdziwiony.
- W przygotowaniach. Przecież Harry ma dzisiaj urodziny - przypomniała.
 Wszyscy zrobili skruszone miny z wyjątkiem Severusa który nie lubił chłopaka. Nie czekając dłużej wrócił do swoich kwater w Hogwarcie pozostawiając wszystkich pochłoniętych planami przyjęcia.
                                                                     ***
 Harry i reszta siedzieli w pokoju dziewczyn rozmawiając o błahostkach starając się zapomnieć o czekającym go przesłuchaniu. Ich głównym tematem była oczywiście Katrina. Tajemnicza, osamotniona i niezwykle ciekawa. Wciąż śmiali się na wspomnienie miny Snape'a, kiedy jej siostra naskoczyła na niego. A potem tak nagle zniknęły. Nie wiedzieli dlaczego. Nagle z dołu rozległ się głos pani Weasley :
- Fred ! List do was !
 Rudy bliźniak wybiegł z pokoju, i dudniąc po schodach zbiegł na parter. Już po chwili siedział znowu na swoim miejscu trzymając w dłoniach białą kopertę z napisem " Młodzież z domu Weasleyów " Fred wyjął list i przeczytał na głoś, żeby każdy mógł usłyszeć. Jego treść była dość dziwna. Nie mogli zrozumieć o co jej chodziło. Dlaczego nie chciała się z nimi zadawać ? I dlaczego mieli o niej zapomnieć ? To było dziwne. A przez to jeszcze bardziej chcieli ją poznać. Z rozmyślań wyrwał ich głos pani Weasley wołającej ich na dół. Harry wiedział o co chodzi. Gdy zjawili się na parterze usłyszał głośne " Wszystkiego Najlepszego Harry " Tak. Cieszył się, że tu jest.
                                                                                   ***
 Obudziwszy się następnego ranka, Katrina natychmiast zerwała się z łóżka. Włożyła krótkie, dżinsowe spodenki odsłaniające długie, zgrabne nosi, czarny podkoszulek i czarne balerinki. Przeczesała włosy pozwalając im swobodnie opaść aż do pasa. Delikatne fale miękko ułożyły się wokół jej twarzy. Cicho zbiegła na dół do kuchni. Spojrzawszy na zegarek stwierdziła, że jest dopiero 6.55. Zrobiła kilka tostów i dzbanek kawy. Po śniadaniu wyszła do ogrodu i siedząc pod rozłożystym drzewem rozkoszowała się chłodnym porankiem. Czyste, błękitne niebo pozwalało zapomnieć przez chwilę o wojnie, która mogła wybuchnąć dosłownie w każdej chwili. Minuty mijały niepostrzeżenie. Nagle dziewczyna usłyszała głośne trzaśnięcie drzwiami i spojrzała w kierunku domu. Po chwili wypadła z nich Alanna. Była wyraźnie spanikowana. Zobaczywszy siostrę opartą o drzewo odetchnęła z ulgą.
- Przestraszyłaś mnie - powiedziała oskarżycielskim tonem.
- Ja ? Czym ? - zapytała niewinnie Katrina.
 Alanna otworzyła usta jednak nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Bezsilnie opuściła ramiona.
- Nieważne - westchnęła - To do ciebie - dodała wyciągając rękę z białą kopertą zaadresowaną schludnym pismem i skierowała się do domu.
- Zrobiłam kawę. Poczęstuj się - rzuciła nastolatka w ślad za oddalającą się siostrą.
 Skierowała wzrok na list. Bez wahania rozerwała papier wyjmując kartkę zapisaną tym samym pismem. Przejrzała treść i uśmiechnęła się sama do siebie. List był od Molly, która zapraszała ją do siebie na " rozmowę ". Była pewna, że chodzi o zagrożenie jakie mogła stanowić. To było nawet zabawne. Ale jednak uzasadnione, przyznała w duchu przypominając sobie swój wybuch. A co mi tam, pomyślała wstając. Przynajmniej nie będzie nudno. Weszła do pokoju i skierowała się do niewielkiej garderoby przylegającej do pomieszczenia. Po chwili ubrała czarne rurki, krwisto-czerwoną bluzkę, czarne botki na obcasie i ulubioną, skórzaną kurtkę w obowiązkowym, czarnym kolorze. Włosy złapała w luźny kucyk pozwalając kilku pasemkom opadać na szyję. Wychodząc z pokoju natknęła się na siostrę, która właśnie szła korytarzem. Widząc gotową do wyjścia podopieczną, zmarszczyła brwi.
- Wybierasz się gdzieś ? - zapytała.
- Taak - odpowiedziała Katrina powoli - Muszę zjawić się w Norze.
- Gdzie ? - kobieta uniosła brwi.
- Tam gdzie byłam wczoraj - wyjaśniła nastolatka - Chcą ze mną porozmawiać.
- Rozumiem.
 Katrina uśmiechnęła się kierując w stronę schodów. Cieszyła się, że Alanna się tam nie znajdzie. W pobliżu Snape'a. Jednak jej szczęście nie trwało długo. Nim dotknęła pierwszego stopnia usłyszała za sobą wołanie.
- Poczekaj na mnie. Idę z tobą - i zanim zdążyła zaprotestować siostra stała obok.
 Chcąc, nie chcąc teraz nie miała wyjścia. Alanna nie wypuści jej samej. Wiedziała o tym nie zaglądając nawet do jej głowy. Z westchnieniem teleportowała się na podwórze pani Weasley. Na zewnątrz nie było nikogo. Skierowały się w stronę domy. Katrina nie zadając sobie trudu pukaniem weszła do środka. Nie było wiele osób. Panie Weasley i jej mąż, a także Dumbledore i ... Niech to cholera. Snape. Kiedy tylko weszły jego wzrok natychmiast spoczął na Alannie. Jego myśli zalała jej osoba pomimo jego prób powrotu do rzeczywistości. Nie ma co, będzie ciekawie, pomyślała ponuro Katrina korzystając z zaproszenia gospodyni i opadając na krzesło.

______________________________________________________________________

Nie jest długo, ale serio nie miałam czasu. Mam nadzieję, że potem dacie mi jeszcze szansę.
I info dla Krzyśka - podobał mi się twój komentarz i nie powiem, bardzo mi pochlebił. Uratowałeś moje twórcze ego. Jeśli tu jeszcze zaglądniesz to ci dziękuję :)
I do wszystkich. Jeśli macie blogi informujcie mnie o NN ( nowych notkach ) tu pod rozdziałami. Byłabym bardzo wdzięczna. Pozdrawiam :***